Congratulations You have just met the I.C.F., czyli recenzja książki Cassa Pennanta

Kolejna recenzja angielskiej książki o kibicach. Tym razem autorem jest Cass Pennant czarnoskóry lider legendarnej ekipy Inter City Firm z West Hamu Londyn.

Konwencja tej książki jest zupełnie inna niż w przypadku Hoolifana i Niesfornych lat... . Poza częściami napisanymi przez autora jest również dużo wstawek innych osób z I.C.F.. Pennant przez kilka lat zbierał materiały przeprowadzając wywiady ze swoimi kuplami. Z jednej strony jest to fajne, bo dostajemy kilka relacji z jednego wydarzenia co pozwala lepiej zrozumieć co tam naprawdę się działo. Z drugiej strony książka nie ma polotu i czasami czyta się ją jak nudanwy reportaż. 

Inna sprawa, że niektóre wywody autora zupełnie mnie nie interesowały. Może kogoś ciekawią koneksje brytyjsiej sceny Oi! z chuliganami piłkarskimi, ale mnie nie. Sorry.

Trudno oprzeć się wrażeniu, że momentami poniosła autora fantazja.

W przeciwieństwie do bandy The Blues I.C.F. wcale nie wzbudzili mojej sympatii. Szczerze mówiąc straszliwe z nich buce. W Congratulations... czytamy ciągle kogo to nie zlali i że nie bali się nikogo.

Jako osoba, zawsze działająca w tylnych szeregach, byłem ciekawy, czy Bill szanuje swoich wrogów. (Mowa o Billu Garnderze jednym z liderów I.C.F.). Oto co sam mówi na ten temat: Moja odpowiedź brzmi: żadnego z nich. Nikogo indywidualnie - wszyscy byli cienkimi Bolkami.

Szczytem wszystkiego jest rozdział zatytułowany "ICF a reprezentacja":

Kibiców WHU obowiązywała niepisana zasada, mówiąca o działaniu wyłącznie na własną rękę, bo nikomu innemu nie można ufać. A poza tym uważali, że żadna inna ekipa nie dorasta im do pięt. 

Panowie odrobinę pokory... .        

Z pewnością Pennant był bardziej wpływową postacią w West Hamie niż King w Chelsea. A już na pewno bardziej charakterystyczną. Jako, że był jednym z nielicznych czarnych chuliganów szybko stał się rozpoznawalny dla innych kibiców i policji. Niestety autor tylko prześlizgną się po tym temacie w rozdziale "Czarne młoty". Na pewno niejednokrotnie spotkał się z jakimiś rasistowskimi wyzwiskami i ta kwestia musi być dla niego trudna (nawet jeżeli w książce twierdzi, że tak nie jest). 

Podsumowując książka Pennanta była najgorszą śpośród tych, które ostatnio przeczytałem. Facet może potrafił się bić, ale Hemingwayem to on nie jest. W nie najlepszym świetle przedstawił też kibiców. Po lekturze Congratulations... można odnieść ważenie są to chamowaci cwaniaczkowie, a chyba nie chcemy aby tak nas odbierano